Applaus
De kerst hebben wij voor het eerst sinds jaren eens in het buitenland doorgebracht. Dat was een ervaring op zich. Op eerste kerstdag in je zomerkleren in een land met zeer aangename temperaturen. Om er te komen moest er uiteraard gevlogen worden. Want wil je in deze periode in zomerse sferen doorbrengen moet je toch wel een eindje van huis. Het was zeker 20 jaar geleden dat ik voor het laatst had gevlogen. Dus wat dat betreft kan ik hier wel een objectieve vergelijking over maken.
Zo’n twintig jaar geleden was het heel gebruikelijk om na de landing van een chartervlucht te applaudisseren zodra je aan de grond kwam met het vliegtuig. Tijdens lijnvluchten gebeurde dit niet maar dat komt doordat daar veelal ook zakenmensen mee vliegen voor wie het de normaalste zaak van de wereld is om een paar keer per week op te stijgen en te landen.
Dus na de landing op het zonnige eiland zat ik klaar om mee te klappen, maar er gebeurde niets. Geen applaus, geen reactie. Ook op de terugweg, na een zonnige vakantie, bleef het na de landing stil. Ik sprak er met paar jongens over die naast mij zaten. Zij waren heel verbaasd toen ik hen van het (oude) gebruik vertelde. Ze vonden het een belachelijk gebruik en kwamen met de nuchtere opmerking “Als je met je auto ergens aankomt ga je toch ook niet klappen als je stilstaat?”.
En natuurlijk hebben ze daar gelijk in. Maar toch hield het mij bezig.
Ik moest ook denken aan afgelopen zomer toen ik op de Dam in Amsterdam over de kermis liep. Er was een attractie, Booster genaamd. Op zestig meter hoogte en met een snelheid van 124 km per uur, draaiden mensen in de rondte. Er stond een enthousiaste rij mensen te wachten. Er moest nog dik voor betaald ook.
Had deze attractie 20 jaar geleden op een kermis gestaan dan was daar denk ik geen rij wachtende geweest. In denk dat hooguit een waaghals of de dorpsgek er was in gegaan.
In 20 jaar zijn wij dus heel erg verandert. We vinden veel vanzelfsprekend en willen telkens meer uitdaging en prikkeling. Anders vinden we het al gauw saai en zijn we geneigd in slaap te vallen.
Dit is een ontwikkeling die je niet tegenhoudt. Maar het is wel iets om bij stil te staan. Niets is namelijk vanzelfsprekend. Alles kost moeite en inzet, al gaan veel dingen ons gemakkelijk af, raken we gewend en vooral verwend. (“verdorie, geen bereik met mijn mobiel”, “shit, er is hier niet eens internet” , even als voorbeelden van verwend gedrag)
Ook op de werkvloer speelt dit een rol. Mensen moeten gemotiveerd blijven, blijven opletten, uitgedaagd worden om hun werk goed te (blijven) doen. Een complimentje als iets goed gaat. En niet alleen een snauw als iets mis gaat. Laten we met elkaar ons best doen en alert blijven. Saaiheid en indutten vermijden. Dat verhoogt de veiligheid en het plezier in het werk.
Een mooi voornemen voor dit nieuwe jaar. En, ik blijf ervoor hoor…klappen mag altijd.
